Recenzje książek

Do świąt Bożego Narodzenia zostało jeszcze trochę czasu, ale przecież za prezentami można już się rozglądać. Dzisiaj zaprezentuję wam książkę z opowieściami dla dzieci, którą konsekwentnie czytamy każdego wieczora podczas usypiania. Ja się zachwycam, a synek gdy kładzie się spać pokazuje na książkę, a więc też musi mu się podobać słuchanie mojego głosu czytającego te przepiękne opowieści. Dobranocki na Gwiazdkę to jedenaście bożonarodzeniowych opowiadań napisanych specjalnie dla dzieci przez polskich autorów. Odnajdziemy tutaj zarówno historie napisane przez Grażynę Bąkiewicz, Agnieszkę Tyszkę, Justynę Bednarek i innych. Najbardziej podoba mi się w niej fakt, że każde z opowiadań jest zupełnie inne. Niby każdy z nas obchodzi te same święta Bożego Narodzenia, ale jednak co innego wyniósł z domu, ma inne wspomnienia i dlatego też inaczej je postrzega. Właśnie dlatego jedne opowiadania są bardzo magiczne, bajkowe i troszkę nieprawdopodobne, a inne opisujące nasze ludzkie realia.

Literatura górska to typ książek, które zawsze wywołują we mnie spore emocje. Na tyle, że zwykle podczas czytania aż serce mi drży i aż nie chcę ich zbyt szybko kończyć. Jak było podczas lektury Wszystko za K2 ? K2. Czogori. Najwyższy szczyt Karakorum, drugi pod względem wysokości na Ziemi. Jedyny ze szczytów dotychczas niezdobyty podczas zimy. Ze względu na swoje położenie panują na nim ekstremalne warunki, które trudno porównać z jakimkolwiek innym górskim szczytem. Polacy to jednak naród, który od zawsze dokonywał tego co niemożliwe, a więc kwestią czasu było zorganizowanie kolejnej zimowej wyprawy na K2. Wejście na jej szczyt to dla nas nie tylko walka z ludzkimi słabościami, ale po prostu honor i duma. W takim razie co poszło nie tak? Jak wyglądały nastroje uczestników ekspedycji pod K2 podczas gdy w kraju szalała medialna burza? Kawał książki o wspinaczce wysokogórskiej, jej historii i technicznych aspektach. Tak podsumowałabym ją jednym zdaniem, ponieważ Piotr Tryba

Diane Chamberlain to autorka, która przez tematykę poruszaną w swoich powieściach nie mogła uniknąć porównań do Jodi Picoult. W Polsce ich powieści przecież pojawiają się w tym samym wydawnictwie i serii. Zawsze zmuszają one czytelnika do wysnucia jakiś refleksji i to podoba mi się w nich najmocniej. Zawsze myślałam, że wolę Picoult. Powieści Diane Chamberlain wydawały mi się nierówne i jak się okazało rzeczywiście te gorzej przeze mnie odebrane były z jednej serii, o której sporo osób ma identyczną opinię. Po tej lekturze po prozę autorki będę sięgać już bez żadnego wahania, ponieważ udowodniła mi w niej, że potrafi napisać coś z własnym stylem i klimatem, co może być kojarzone tylko z nią. Jest rok 1944. Trwa II wojna światowa. W Stanach Zjednoczonych ludzie też wyczekują wieści z frontu, wszak ich mężowie i synowie walczą w słusznej sprawie. Tess DeMello żyje w bezpiecznym kokonie. Ma narzeczonego, który jest lekarzem, sama uczy się pielęgniarskiego fachu. Wszyscy są ogromn

Gdy wieczory są dłuższe dzieci się nudzą. Rok temu jeszcze nie mieliśmy tego problemu, po prostu synek jesienią i zimą wcześniej kładł się spać. Teraz ma już 2 lata i jeśli w porę nie wymyślę sensownego zajęcia to zrobi to sam i musimy bawić się np. w owijanie w dywan. Ratunkiem dla mnie są książki. Tak się złożyło, że ostatnio rządzą u nas trzy lektury spod szyldu wydawnictwa Nasza Księgarnia.  Jako pierwszego przedstawię wam Pucia. To ta najgrubsza książka na samej górze stosu. Rodzice z pewnością ją znają, ponieważ seria o Puciu jest jedną z najpopularniejszych wśród książek dla dzieci. Całej reszcie podpowiem, że to świetny pomysł na prezent. Pucio ma w sobie coś takiego, że nasze pociechy za nim szaleją. Jeszcze nie rozgryzłam tego fenomenu. Może to te rysunki pokazujące zwykłe codzienne czynności w stonowanych, nieprzesadzonych kolorach? Pucio śpi, je śniadanie, idzie na zakupy, a dzieci z ogromną chęcią pokazują lub opowiadają co jest na rysunkach. Każda strona została o

Zbiory felietonów, opowiadań to zwykle nie moja bajka. Teksty są często nierówne, jeden ogromnie mi się podoba, a inny pozostawia po sobie ogromny niedosyt. Jednak gdy zobaczyłam Pocieszki w zapowiedziach wiedziałam, że dla tej lektury muszę koniecznie zrobić wyjątek. Może to nazwisko autorki zapowiadające, że będzie to ciepła lektura, a może sama idea pocieszek? Koniec końców okazało się, że opowiadania są jakościowo podobne, dobre i nie umiem wybrać faworyta. Jak sugeruje tytuł Pocieszki mają za zadanie pocieszać nas w trudnych chwilach. Jest ich dokładnie 52, a więc można je sobie dawkować po jednym na każdy tydzień lub zostawić sobie na jakąś życiową zawieruchę. Ja z natury mam słabą wolę, książkę przeczytałam w ciągu dwóch dni, bo jak tu nie pochłonąć czegoś, co sprawia, że na duszy robi nam się po prostu lepiej? Autorka trochę wątpiła w pocieszające właściwości swoich opowieści, a ja myślę, że znakomicie jej się to udało. To taka lektura, do której z przyjemnością się po

Krystyna Mirek to polska autorka powieści obyczajowych. Ma na swoim koncie już 21 książek. Z wykształcenia jest polonistką, matką czwórki dzieci. Do tej pory przeczytałam tylko jedną historię spod jej pióra – Większy kawałek nieba i wspominam ją z ciepłem i sentymentem. Jak było tym razem? Justyna mieszka w wielkim mieście, ma świetnego chłopaka, jest w ósmym miesiącu ciąży. Nie jest jednak szczęśliwa. Popełnia straszliwy błąd. Jedną nierozważną decyzję, która przekreśla jej dotychczasowe życie. Jednocześnie los stawia jej na drodze rodzinę mieszkającą na skraju ubóstwa. Czy to pokuta dla dziewczyny? Cudze chwalicie swego nie znacie. Do takiego wniosku doszłam z obserwatorką na Instagramie. Książka naszej polskiej autorki absolutnie w niczym nie odbiega od powieści obyczajowych wydawanych za granicą. Historia Justyny sprawiła, że na kilka godzin przeniosłam się do zupełnie innego świata, z którego nie miałam ochoty wracać jeszcze na długo po jej zakończeniu. Szczęście

Po ciężkich i emocjonujących lekturach potrzebowałam czegoś co mnie odpręży i rozśmieszy. Mój wzrok padł od razu na książkę Anny Szczepanek Nietypowa Matka Polka . Autorka mieszka obecnie w Anglii z czwórką dzieci, mężem i kotami. Prowadzi Facebooka, na którym dzieli się z blisko 300 tysiącami osób tym co się jej w życiu przytrafiło. O czym pisze autorka? Przede wszystkim o swoim dzieciach. Kto je ma, ten wie, że codziennie dzieje się coś takiego co jest świetnym materiałem na książkę. O mężu i małżeństwie, bo po ślubie to dopiero zaczyna się ciężka praca, aby się wzajemnie nie pozabijać. O służbie zdrowia, a w szczególności porodach, które wyglądają troszkę inaczej niż sobie wszyscy przyszli rodzice wyobrażają. O jej przeprowadzce do Anglii i stereotypowej angielskiej pogodzie, która już zdążyła napsuć jej trochę krwi. Ta książka jest specyficzna. Muszę to zaznaczyć już na wstępie, ponieważ nie każdemu może przypaść do gustu. Autorka ma nietypowy i trudny do podrobienia s

Gdy pomyślimy sobie o takim wyraźnym i czytelnym dla każdego symbolu uciemiężenia i zniewolenia kobiet to przed naszymi oczyma od razu staje burka – tradycyjny ubiór muzułmanek. Sari kojarzy nam się z pięknymi kolorami, tkaniną udrapowaną na ciele. Mało kto zdaje sobie sprawę, że za tym egzotycznym kolorytem również kryje się wielkie cierpienie. Edyta Stępczak w swoim reportażu o przewrotnym tytule Burka w Nepalu nazywa się sari udowadnia nam przejmującą prawdę. Nepal to kraj bardzo niejednolity pod względem religijnym i kulturowym. W zależności od regionu geograficznego mieszkają tam zarówno muzułmanie, hindusi czy buddyści. Religia hinduistyczna ma tam największy zasięg. Przeciętnemu człowiekowi mieszkającemu w Środkowej Europie kojarzy się z czczeniem różnorodnych bóstw, bogiń, świętymi krowami w Indiach i systemem kastowym. Muszę przyznać, że gdy dobrze zastanowiłam się w trakcie lektury książki to właśnie takie aspekty tej religii i kultury przychodziły mi do głowy. Repo

Zadie Smith. Przeczytaliście już jakąś książkę autorki? Jeśli tak to którą? Ja na swoim koncie mam już Swing time, Białe zęby czy O pięknie . W każdej z nich odnalazłam coś szczególnego i wartościowego, a więc bez wahania sięgnęłam po Widzi mi się . Widzi mi się to zbiór esejów autorki, który powstawał przez osiem lat. Jest nazywany manifestem Zadie Smith i rzeczywiście porusza tematy obecne w jej twórczości. Wszystkie tematy, które w powieściach odnajdujemy w wypowiedziach bohaterów czy pomiędzy wierszami, tutaj są jasno i wyraźnie zaznaczone. Jednocześnie te tematy rasizmu, problemów społecznych to tylko mały wycinek tego co tutaj znajdziemy. Możemy poznać autorkę od zupełnie innej strony, przekonać się ile z własnych doświadczeń życiowych przeniosła do swoich książek i jaka jest prywatnie. Niezwykle inteligentna, elokwentna i oczytana. To tylko trzy z licznych przymiotów określających autorkę, które nasuwają mi się podczas czytania. Ten zbiór esejów jest znacznie trud

Dzień dobry! Wrzesień skończył się nie wiadomo kiedy, poranki i wieczory zrobiły się chłodniejsze, a drzewa stroją się w żółte i czerwone kolory. Staram się cieszyć każdą porą roku, a więc ogromnie doceniam to piękno natury, które możemy powoli podziwiać za oknem. W październiku znów zaczynam studia, magisterskie, dalej biologia. Jestem ciekawa jak to będzie z czasem, ponieważ teraz mam naprawdę wielkie plany, aby uczyć się regularnie i nie stresować się tak każdym kolokwium.  We wrześniu przeczytałam 6 książek. To chyba najsłabszy wynik z całego roku. Szczerze, nie mam zielonego pojęcia dlaczego we wrześniu przeczytałam akurat tyle, a w sierpniu znacznie więcej. Może to właśnie ta pogoda, więcej spacerów, podziwiania natury. Wrzesień to też książki, które po prostu bardzo komfortowo mi się czytało, nie chciałam ich zbyt szybko kończyć.  Królowa cukru to książka, która musiała mi się spodobać. To moje klimaty. Opowiada o kobiecie, która dostaje w spadku plantację trzciny cukrow