Zapach goździków Agnieszka Lis

Dzień dobry. Przychodzę dziś do was z kolejnym tekstem na temat bożonarodzeniowej książki. Zupełnie przepadłam w tym klimacie i mam zamiar czytać je aż do końca roku. Mam nadzieję, że wybaczycie mi tę monotematyczność, tym bardziej, że pod względem opinii też będę statyczna – znów mi się podobało, ale mam małe uwagi.

Arkadiusz to niezwykle specyficzny mężczyzna – po rozwodzie, ale tworzący ze swoją byłą żoną, a nawet rodziną swojego przyjaciela ciekawą, patchworkową rodzinę. Jest melomanem, prowadzi ekskluzywny sklep audiofilski dla koneserów. Kocha dobre wina, popijać mocną herbatę oraz nienawidzi zmian. Pewnego dnia, dzwoni do niego dawno niewidziany przyjaciel – Michał i prosi o spotkanie. Co kombinuje? Jaki udział będzie mieć w tym wszystkim najbliższy przyjaciel Arkadiusza – Klemens i oddziedziczona w spadku winnica?

Arkadiusz to postać niezwykle specyficzna, charakterystyczna. Taka, której sylwetkę przywołacie oczyma wyobraźni jeszcze po przeczytaniu kilkudziesięciu książek. Muszę nawet przyznać, że na początku lektury delikatnie mnie drażnił i czytanie tej opowieści szło dość opornie. Kocham utożsamiać się z bohaterami, odnajdywać razem z nimi wspólne cechy, zastanawiać się co ja zrobiłabym na ich miejscu. Jednak ten bohater to tak niezwykły i elegancki mężczyzna, noszący się niczym z innej epoki, żyjący według kodeksu zasad i reguł, dystyngowany i szarmancki, trochę dziwaczny, że zupełnie nie mogłam znaleźć z nim wspólnego języka.

Aż tu nagle coś zaskoczyło – na uwagę zasługuje fakt, że praktycznie całą powieść przeczytałam w jeden wieczór. Zobaczyłam, że ten typ tak ma. Arkadiusz ma swoje dziwactwa, przywary, ale to jednak kochany człowiek, który spaja ze sobą mnóstwo ludzi i sprawia, że czują się oni jak troszkę specyficzna, ale jednak rodzina. Gdy odkryłam tę jedną prostą prawdę, dałam się ponieść tej historii, mieszance naszych polskich tradycji, smaków wybornego wina, upajającej muzyki i delikatnie obsypanej śniegiem Warszawy. Postaci jest tu sporo, ale zrozumienie wszystkiego nie zajęło mi wiele czasu, a w razie kłopotów mogłam przypomnieć sobie wszystko w umieszczonym na początku słowniczku. I tak czytałam dalej o źródle wszelkich kłopotów – odziedziczonej w spadku winnicy, restauracji i przedziwnych relacjach byłych małżonków, czyli Arkadiusza i Barbary. Pomyślałam, że chętnie bym do nich jeszcze kiedyś powróciła, przeczytała co tam u najmłodszych członków rodziny, czy nastolatkom przeszedł bunt, a ci starsi już być może się ustatkowali. A może właśnie o ich miłosnych podbojach chętnie poczytałabym więcej? Arkadiusz przyćmił tutaj resztę bohaterów, przy nim wydawali się płascy, a więc bardzo się ucieszyłam, że autorka napisała w podziękowaniach, że planuje kolejną część – z pewnością po nią sięgnę. Być może tam reszta bohaterów zyska więcej charakteru?

Jak opisałabym moje wrażenia z tej lektury? Idąc tropem autorki napiszę, że było to przeżycie niczym z piciem niezwykle charakternego wytrawnego wina. Na początku poczułam cierpki smak i myślałam, że będzie to pierwsza z nieudanych świątecznych książek, później na języku rozlała się delikatna słodycz, która ociepliła moje uczucia i sprawiła, że będę tę książkę wspominać z uśmiechem na twarzy. Kolejna całkiem dobra lektura i myślę, że niektórym spodoba się już od samego początku.

Ocena: 4-/6

Tytuł: 541. Zapach goździków

Autor: Agnieszka Lis

Stron: 335

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Rok wydania: 2019

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona