Słone ścieżki Raynor Winn

Raynor i Moth myśleli, że teraz czeka ich już tylko spokojne i bezstresowe życie na wsi. Wychowali dzieci, własnymi rękami stworzyli sobie miejsce na ziemi, które uwielbili całym sercem. Wystarczyła jedna decyzja, ulokowanie funduszy nie tutaj gdzie trzeba by stracić zupełnie wszystko, a na dodatek usłyszeć przykrą diagnozę – mężczyzna jest nieuleczalnie chory. Autorka niewiele myśląc postanowiła spakować najpotrzebniejsze rzeczy i razem z mężem udali się na wyprawę Szlakiem Południowo-Zachodniego Wybrzeża. Ponad 1000 kilometrów…

Na co dzień nie zdajemy sobie sprawy jakimi jesteśmy szczęściarzami. Budzimy się i zamiast głęboko odetchnąć i zachwycić się porankiem zaczynamy narzekać. Ja też taka jestem, bohaterowie tej książki również byli. Dopiero wyrzeczenie się praktycznie wszystkiego, wizja nadciągającej choroby sprawiły, że zobaczyli co w życiu jest naprawdę ważne. Dla mnie ta historia okazała się nie tylko ogromną inspiracją, ale przede wszystkim pokrzepieniem serca. Odnajdywałam w niej pojedyncze zdania, które być może nie są odkryciami na miarę nagrody Nobla, ale jednak zatrzymywałam się nad nimi na dłużej i rozmyślałam. To historia, która przypomina, aby doceniać to wszystko co się ma. Autorce i jej mężowi udało się zrozumieć ważny aspekt – żyją, są obecni, tu i teraz. Mają siłę by iść dalej, mają zdrowe oczy by patrzeć na siebie i otaczającą ich przyrodę. Nawet jeśli jest im zimno, a w trakcie podziwiania zachodu słońca jedzą kolejny raz te same kluski to są po prostu wdzięczni. Bardzo podoba mi się styl autorki, ponieważ jest niezwykle poetycki i liryczny. Raynor Winn cudownie oddaje nie tylko trudy wędrówki, ale przede wszystkim tego co jej w duszy gra, jak te odczucia zmieniały się w trakcie gdy jej charakter twardniał i krzepnął oraz przyrodę, która często udowadniała im jak jest potężna. Jestem naprawdę pod wrażeniem, że kobieta, która wcześniej nie miała do czynienia z pisarstwem stworzyła książkę napisaną tak pięknym językiem.

Słone ścieżki to bardzo szczery, nawet intymny dziennik zawierający wspomnienia autorki. Raynor Winn napisała ją z głębi serca, niczego nie pominęła czy zamaskowała. Wędrówka malowniczym szlakiem, podróż życia mogłaby wydawać się nam świetną przygodą, romantycznym porywem. Oczywiście, ich przeżycia są inspirujące, ale Raynor nie ukrywa, że wiele razy nie mieli co jeść, byli poranieni, chorzy, zmęczeni i wyklinali otaczający ich świat. Zwraca uwagę na problem bezdomności, ponieważ osobiście doświadczyła odrzucenia i wyzwisk tylko z powodu jej ubioru czy brudu, który jest nieodłącznym towarzyszem wędrówki. Ta szczerość w opisywaniu, nieubarwianie to aspekty, które mnie tutaj całkowicie kupują.

Słone ścieżki to książka nostalgiczna, spokojna, liryczna. Nie znajdziecie w niej porywającej akcji, raczej zapis monotonnej wędrówki dwojga ludzi, których wydawało się, że życie poraniło i złamało. Przejście Szlakiem Południowo-Zachodniego Wybrzeża pokazało, że jest zupełnie inaczej, a w każdym człowieku drzemią niewyobrażalne pokłady siły.

Życie dzieje się teraz,  w tej chwili, to wszystko, co mamy. I wszystko, czego nam potrzeba. Słone ścieżki Raynor Winn

I z tym cytatem was zostawiam.

Ocena: 5/6

Tytuł: 557. Słone ścieżki

Autor: Raynor Winn

Stron: 348

Wydawnictwo: Marginesy

Rok wydania: 2020

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwo Marginesy