Księżniczka popiołu Laura Sebastian

Fantastyka to nie moja bajka. Sięgam po nią raz na kilka miesięcy. Czasami jednak coś mnie przyciąga. Tutaj główną rolę zagrał chyba intrygujący opis, przepiękna okładka i zachwyty na zagranicznych i polskich blogach. Książkę przeczytało już mnóstwo osób i koniecznie musiałam przekonać się czy mi też się spodoba.

Tytułowa Księżniczka Popiołu to Theodosia, dziewczyna, której kraj został opanowany przez najeźdźców, a matka, Królowa Ognia zamordowana. Sadystyczny Kaiser każdego dnia przypomina dziewczynie jak mało znaczy, torturuje, surowo karze za każde przewinienie jej ludu, a na przyjęciach rozkazuje jej nakładać na głowę koronę z popiołu, która rozsypuje się z każdym jej krokiem. Pewnego dnia miara się przebiera, Theo otrzymuje tak surową karę, że w jej umyśle zachodzi przemiana popychająca ją działania. Czy jej naród zostanie wyzwolony?

Księżniczka popiołu to powieść z gatunku fantastyki. Już od pierwszej strony mamy możliwość wniknięcia do ciekawie wykreowanego przez autorkę świata. Zawsze zdumiewa mnie jak bogatą trzeba mieć wyobraźnię, aby odmalować przed oczyma czytelnika wszystkie realia, historię tak aby wszystko było dopracowane i do siebie pasowało, a jednocześnie aby nikt się nie pogubił i nie zapanował nieporządek. Laurze Sebastian to naprawdę dobrze się udało. Wykreowała świat gdzie mieszkają różnorodne nacje. Jedne są niezwykle pokojowo usposobione, inne znacznie mniej. Kalovaxianie to waleczny naród, który podbija kolejne ziemie, doszczętnie je plądruje, niszczy i pozostawia. To właśnie oni podbili kraj Theodosi i po latach cierpienia i upokorzeń dziewczyna zyskuje nadzieję na wolność swoją i swojego ludu. Musi być bardzo ostrożna, jest cały czas pilnowana, a cały dwór oplata gęsta sieć wzajemnych intryg i powiązań. Bohaterka zdobyła moją sympatię, chociaż wiele razy nie pochwalałam jej postępowania. W książce spotykamy się z dość stereotypowym wątkiem miłosnym. Ona i ich dwóch, każdy z nich zupełnie inny, kierujący się w życiu odmiennymi wartościami. Theodosia musi dokonać trudnego wyboru. Mi to jednak zupełnie nie przeszkadzało, być może dlatego, że jednak rzadko czytam książki tego typu i miło czytało mi się o rozterkach głównej bohaterki gdy próbowała wybrać pomiędzy sercem, a rozumem, a jednocześnie jeszcze zastanawiała się czy dobro kraju przełożyć nad własne szczęście. Uważam też, że ten wątek nadał całej opowieści mnóstwo kolorytu.

Księżniczka popiołu to opowieść, którą lekko i przyjemnie się czyta, a więc nie myślałam, że niesie ze sobą aż tyle okrucieństwa. Zawiera kilka naprawdę mocnych scen, których chyba się nie spodziewałam i przez które ta książka mocno do mnie przemówiła. Opowiada o cierpieniu, utracie rodziny, przyjaciół, własnej narodowości i tożsamości, a przy tym to utrzymująca naszą uwagę od pierwszej do ostatniej strony książka na długi wieczór.

Muszę stwierdzić, że nie spodziewałam się, że zostanę tak wciągnięta w akcję, liczne intrygi, wystawne bale i zwroty akcji. Laura Sebastian pisze lekko, sprawnie, a jednocześnie bardzo barwnie. Nie szczędzi epitetów, a jej opisy pobudzają wyobraźnię. Myślę, że tutaj na uwagę zasługuje też dobre tłumaczenie. Przez powieść się po prostu płynie, czytałam ją dwa długie wieczory, a więc to pokazuje jak mocno chciałam poznać zakończenie tej barwnej historii. Wiele wątków się wyjaśniło, jeszcze więcej stoi pod znakiem zapytania. Mam nadzieję na szybkie pojawienie się kolejnego tomu na naszym rynku.

Po raz kolejny okazało się, że książka z zupełnie nie mojego gatunku bardzo mi się podoba. To lekka, ciekawa powieść niepozbawiona emocji. Wiadomo, nie jest to arcydzieło  światowej literatury, ale przyjemna historia, która ma za zadanie wciągnąć nas w swój świat, klimat, sprawić, że na tyle polubimy bohaterów, że z niecierpliwością będziemy przerzucać kartki, aby sprawdzić czy udało im się ujść cało. To wszystko wyszło tutaj znakomicie.

Ocena: 4+/6

Tytuł: 454.Księżniczka Popiołu

Autor: Laura Sebastian

Stron: 415

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Rok wydania: 2018

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Zysk i S-ka