Tytuł: Dżuma
Autor: Albert Camus
Stron: 199
Wydawnictwo: Państwowy Instytut Wydawniczy
Rok wydania: 2008
Moje zdanie: Chyba to już jedna z ostatnich lektur szkolnych.
Dżuma. Straszna choroba, która na przestrzeni wieków zabrała ze sobą miliony ludzkich istnień. Obserwujemy tu Oran. Z pozoru bardzo nudne miasteczko, które nagle zostaje zaatakowane przez tę straszliwą chorobę i odcięte od reszty świata. Jak wygląda życie, gdy w każdej chwili możesz zachorować? Jesteś odosobniony w cierpieniu, a najbliżsi nie mogę dostać się do miasta. Książka pełna niedomówień i paraboli, trzeba się nad nią głęboko zastanowić, ponieważ nie jest prosta, a wymaga przetrawienia. Gdyby patrzeć tylko na znaczenie dosłowne to obserwujemy tu ludzi postawionych w niezwykle trudnej dla nich sytuacji. Jedni szukają pociechy w Bogu, inni wprost przeciwnie. Doktor Rieux bierze sprawy w swoje ręce i próbuje walczyć, inni ludzie po prostu się poddają. Jest to opowieść o kruchości i ulotności naszego życia. Nikt nie wie co czego go za parę chwil, co ma zapisane w gwiazdach. Choroba przychodzi, zabiera ludzkie życie i odchodzi. Świat idzie cały czas do przodu. Nie interesuje go, że właśnie kogoś utraciliśmy.
Kolejnym obrazem, który możemy zobaczyć w tej książce to dżuma jako najgorsze przywary człowieka. Takie, które ujawniają się zupełnie niespodziewanie. Pewnie, gdyby przeczytał ją ktoś inny odnalazłby tu zupełnie inne problemy i aspekty. Taka jest to powieść, niezwykle uniwersalna i mądra. Dość szybko mi się czytało. Znalazłam w niej dużo, długich opisów, ale w niczym mi one nie przeszkadzały. Jedna z ciekawszych lektur w liceum.
Ocena:4/6
Przepraszam, że ostatnio u was nie komentuję, ale kompletnie nie mam czasu. Raz w miesiącu robię sobie taki tydzień podczas, którego komputer mam włączony tylko na pół godziny dziennie. Właśnie nadszedł :)